Vijf redenen waarom je nu Succession moet kijken (99% spoilervrij)
Ik kijk nog immer veel series. Ik blog er nooit meer over, maar dat is meer luiheid en gebrek aan tijd. Het komt u vast bekend voor. Met de absentie van Game of Thrones, en Atlanta (zo goed!) dat net afgelopen is, is het aantal echt echt echt goede series wat dunnetjes. Natuurlijk is er best nog wat boeiends te vinden. De docuserie Wild Wild Country heeft u vast gezien en was echt goed. En ook Killing Eve is tof! Maar voor de rest is er weinig waar ik nou echt in de pen van kruip om vanaf mijn huidige vakantieadres brieven over naar huis te schrijven. Tot recentelijk, want ik amuseer me — samen met vriendin — de pan uit met Succession (trailer). Een nieuwe HBO-serie over de pijnlijk moeilijke opvolging van de pater familia van een mega-concern. Hier zijn vier redenen waarom jij het ook zou moeten kijken!
1. Het is zo fantastisch ongemakkelijk..
Ken je die ene bekende scene uit Festen van Thomas Vinterberg uit 1998? Kijk hem even….
Toen ik een jaar of 16/17 was, verslond ik alles wat arthouse en vage cinema was en de werken van makers van Dogma (met oa. Lars von Trier als hun leider) waren verreweg het populairst. De film Festen is mijn favoriete Dogma-film. Een film over een familiefeestje wat nogal uit de hand loopt. Legendarische scene is de speech van de oudste zoon van de 60-jarige Jarige Job. Uit het niets keert zijn speech van een gezellige lal-speech naar een bekentenis dat hij en z’n zusje door vaderlief vroeger seksueel misbruikt werden. De zoon vertelt het echter alsof ie een leuke anekdote uit de doeken doet. Met glimlach en al. De scene is daardoor extra pijnlijk en gaat door merg en been.
Succession is een voortdurende reeks van dit soort pijnlijke scenes. Om te smullen.
2. Er gebeurt niks en toch van alles..
Het verhaal is niet veel meer dan: Wie volgt de 80-jarige Logan Roy op? Baas, media-mogul en een echte alleen-heerser. Eigenhandig heeft ie zijn imperium opgebouwd en hij vindt het superkut om dit aan een van z’n vier kinderen over te dragen. Toegegeven, ze hebben allemaal zo hun flaws, maar niks is minder menselijk. Zoon Conor is een weinig charismatische rustigerd. Dochter Siobhan is vurig en fanatiek, maar houdt er iets andere opvattingen dan vaderlief op na. Zoon Roman (gespeeld door de broer van Macauley Culkin) is ogenschijnlijk een zelfkickende nietsnut, die liever het geld van papa wegneukt en snuift dan dat ie er iets goed mee doet. En zoon Kendall is de gedroomde opvolger, maar heeft ie het gogme, de ballen en vooral het rücksichtslose businessinstinct waarmee zijn vader het imperium opgebouwd heeft? Dat is — in a nutshell — het verhaal. En toch gebeurt er van alles….
3. Het acteerwerk is insane
Waar in de meeste Amerikaanse series de meeste karakters nogal eendimensionaal zijn, en daardoor doorgaans slecht uit de verf komen, zijn de hoofdpersonen in Succession — een uitzondering daargelaten (Roman annoys the hell out of me, WV) layered AF. Al zijn de karakters in hun dagelijkse leven en werk nog zo stoer, als hun vader in de kamer is, worden ze kleine kinderen en zijn ze bang en volgzaam. Alleen dat is al fantastisch om te zien. Tel daarbij op dat vooral Jeremy Strong (Kendall) en Sarah Snook (Shiv) de ballen uit hun broek acteren en dan weet je dat het goed komt…
4. Toch nog een beetje Game of Thrones..
Het is wat farfetched, maar vriendinlief en ik vonden sterke overeenkomsten tussen de familie Lannister (u kent ze wel, Tywin aan het hoofd, drie kinderen: Jamie, Cersei en ‘bastaard’ Tyrion) en de familie Roy. En mocht u toevallig Game of Thrones-fan zijn en net als ik de dagen aftel richting april 2019 (echt waar!), dan is elke vorm van audiovisueel vermaak met een linkje naar GoT al welkom. Tywin is net als vader Logan Roy een alleenheerser die geen hoge dunk heeft van zijn kinderen. Tyrion is Kendall die zo hard zijn best doet om ‘t goed te doen, maar de volledige goedkeuring van zijn vader lijkt te ontberen. De rest van de analogie laat ik u zelf uitzoeken. Keep me posted…
5. Neem het niet van mij aan….
