David Ginola, Franse finesse in het ruwe Engeland

Vraag me wat ik van een Cristiano Ronaldo vind en ik zal je vertellen hoe erg ik spelers verafschuw die grossieren in het maken van fopduiken en het spelen in commercials over huidverzorgingsproducten. Toch is er ooit één speler geweest die ik juist om dit soort fratsen fantastisch vond. Ik heb het over mijn favoriete speler uit de Engelse Premier League, David Ginola. De Franse alleskunner, mijn eerste herinnering aan Engels voetbal.

Ik moet zo’n 7 jaar geweest zijn toen ik in kleermakerszit voor de oude tv zat te loeren naar BBC’s Match Of The Day. Prachtige Engelse namen als Dennis Wise, Vinnie Jones en Teddy Sheringham rolden over de tongen van de commentatoren. Het seizoen 1995/1996 was begonnen. Newcastle United deed het dat jaar boven verwachting goed. The Magpies hadden dat jaar een Fransman overgenomen van Paris Saint Germain. David Ginola heeft daar twee seizoenen op rij een keurig aantal doelpunten gemaakt voor een buitenspeler als hij en mocht zich bewijzen in het zwart-wit van Newcastle. Hij maakte meteen in zijn eerste seizoen furore en werd meteen geliefd door de fans. De mensen langs de Geordie shore raakten niet uitgepraat over hun flamboyante winger met de ‘magical touch’. Ginola voelde zich op zijn beurt meteen thuis tussen de Noorderlingen. Zijn Engels was namelijk even beroerd als dat van de inwoners van Newcastle upon Tyne.

Ik weet nog hoe David Ginola zich langs alle bonkige verdedigers slalomde en een perfecte voorzet gaf. Een fantastische vleugelspeler. Ginola plakte langs de lijn tot de bal naar hem toe kwam. Hij nam de bal dan aan en draaide vliegensvlug weg van de verdediger die het op zijn enkels voorzien had. Vliegensvlug, vederlicht en bijzonder krachtig zijn woorden die bij me opkomen om zijn bewegingen te beschrijven.

[youtube id=”PZE3139vN04"]

Eeuwige Tweede

Newcastle deed het fantastisch met de Fransman in de gelederen en stond halverwege het seizoen bovenaan met 4 punten voorsprong op Manchester United. Helaas bleken de Red Devils beter in vorm tijdens de tweede seizoenshelft en liet zo The Magpies met Ginola achter zich. Het Barcelona van Johan Cruijff wilde hem na het seizoen inlijven. Johan nodigde hem uit voor een potje golf en David verbleef een tijdje bij hem thuis. Toen puntje bij paaltje kwam sloeg Newcastle een bod echter af. Newcastle zinde het seizoen 1996/1997 op wraak en versloeg dat jaar Manchester United in St. James’ Park met 5–0. Helaas werden zij wederom tweede en was Manchester wederom de beste. Ginola ging na twee seizoenen in ‘The Toon’ naar Tottenham Hotspur in Londen en speelde later nog voor Aston Villa en Everton waar hij zijn carrière in 2002 beëindigde.

[youtube id=”3q0fPoTupd0"]

Goed, de beelden spreken voor zich, David Ginola was een fantastische voetballer. Maar waarom is hij zo anders dan anderen?

• David Ginola verschijnt regelmatig als voetbalanalist en zorgt hierbij wel eens voor wat opschudding als ze hem te kakken zetten. Ook kwam hij voorbij in het programma Chop Shop op Discovery Channel.
• Hij is Frans, maar spreekt zijn naam in Engeland gewoon op zijn Engels uit [Deevid] ipv [Davied]. Erg sympathiek.
• Hij vindt Engeland super, maar de vrouwen vindt hij maar zuipende en kotsende varkens. Met uitzondering van blondine Vicky Lee [LSFW], waarmee hij eens een affaire had.
• Tot grote ergernis van zijn trainer en medespelers stak Ginola in de spelersbus van Newcastle United rustig een sigaretje op.
• Johan Cruijff vond hem in 1999 de beste speler ter wereld. Hij werd echter enkel benoemd tot ‘Player of the Year’ in Engeland.
• Hij speelde in reclamespotjes over o.a. lelijke auto’s, koffie en zijn bekendste: L’Oreal. Tijdens Ginola’s eerste training bij Tottenham Hotspur stond Paul Gascoigne op het trainingsveld met een pruik continue “Because I’m worth it” the roepen. Dit tot grote hilariteit van alle spelers, inclusief de nieuweling.

[vimeo id=”33607077"]

• Hij is model en heeft ook daadwerkelijk op catwalks gelopen.
• Hij is wijnmaker. In 2008 heeft hij op de International Wine Challenge de zilveren medaille gekregen voor zijn zelfgemaakte rosé.

Een kleurrijk figuur en mijn eerste echte herinnering aan het Engelse voetbal. Ik moet er nog iedere keer aan denken als ik zondagmorgen naar Match Of The Day kijk. Zodra ik dezelfde commentator als toen met enthousiasme Newcastle United — Manchester United aan hoor kondigen, hoop ik nog altijd stiekem dat David Ginola mee het veld oploopt. En dat hij dan nog één keer langs de lijn rent met zijn weelderige haardos deinend in zijn nek. In mijn gedachten maakt hij dan een kapbeweging en schiet de bal in de bovenhoek. Hij rent dan met zijn armen gespreid langs het publiek en loopt richting de camera: “Because I’m worth it”, hoor ik hem dan zeggen.